मिकन् आणि गु-या


सेकंद काट्याने साठ घरं ओलांडली आणि एक मोठ्ठाली जांभ‌ई देत घड्याळबुवांनी आपल्या घड्याळाकडे एक नजर टाकली. मिकनचं काही अजून आटपलेलं दिसत नव्हतं.

गेली १० मिनीटं मिकन् खिडकीसमोरच मागे-पुढे जात काहीतरी करत होता. त्याला तिथे काय दिसलं होतं कोण जाणे, पण सारखं आपलं गुडघ्यावर हात ठेवून खाली वाकून आणि डोळे बारीक करून काहीतरी बघायचं आणि दोन-तीन पावलं पुढे जायचं आणि पुन्हा मागे पाहात चार पाच पावलं मागे यायचं असं चाललेलं होतं, म्हणजे त्याला काहीतरी दिसलं होतं खास! मिकन्  काय करतोय याचा अंदाज लावणं हा घड्याळबुवांचा मोठ्ठा विरंगुळा होता. घड्याळबुवांनी  आपल्या घड्याळात पाहिलं तर अकरा वाजले होते. त्यांनी झडझडून आळस दिला, टोल द्यायची वेळ झाली होती. घड्याळबुवांनी टोल सुरू केले आणि मिकनचं लक्ष खिडकीवरून उडालं.

मिकन् भारल्यासारखा घड्याळ्याच्या खाली ये‌ऊन उभा राहिला. त्याला हा आवाज म्हणजे घड्याळ्याच्या टोलांचा आवाज आहे हे कळू लागल्यापासून कितीतरी हजारो तास उलटून गेले होते पण, त्याचं घड्याळ्याच्या टोलांविषयीचं अप्रूप आणि विस्मय काही कमी होत नव्हता. घड्याळ्याच्या आतून कोण हे आवाज काढत होतं, आणि ते जे कोण होतं, ते घड्याळ्याच्या आत मावूच कसं काय शकतं याबद्दल मिकनला खूप कुतूहल होतं. पण, तीन मिकन्  जर एकमेकांवर उभे केले असते तरी मिकनचा हात घड्याळ्यापर्यंत पोहोचू शकला नसता त्यामुळे मिकनला तरत-हेच्या कल्पना लढवण्यापलीकडे फारसं काही करता येत नव्ह्तं. घड्याळाचे सर्वच्या सर्व अकरा टोल ऐकत तो तिथेच उभा होता आणि टोल संपेपर्यंत त्याचं तोंड उघडं ते उघडंच होतं. टोल संपले आणि मिकनने तोंड मिटलं. मग त्याने स्वत:शीच काहीतरी बोलत मान हलवली आणि वळून तो पुन्हा खिडकी निरीक्षणात गढला.

तो जसजसा खिडकीच्या गजांच्या जवळ जात होता तसतसे ते गज दूर जात होते, आणि दूर जावं तसतसे ते जवळ येत होते. आणि पुन्हा त्यामधून दिसणारं झाड दिसायचं थांबत नव्ह्तं किंवा कोणताही गज झाडावर येतोय असं होत नव्हतं. हे कसं काय बुवा? मिकनचं आश्चर्य त्याच्या डोळ्यांमध्ये मावत नव्हतं. म्हणून तो पुनपुन्हा पुढे-मागे होत खात्री करून घेत होता.  आपण हा काहीतरी नवीन शोध लावलाय असं वाटलं त्याला. त्याचा आनंद गगनात मावेनासा झाला. आपला हा शोध आ‌ईला सांगायला म्हणून तो घा‌ईघा‌ईने वळला खरा, पण त्याला आठवलं की आ‌ई बाहेर गेलिये. आज घरात फक्त तो आणि बाबाच होता. त्याला नवं काही दिसलं, कळलं, त्याने काहीतरी नवीन ऐकलं की तो सर्वात पहिले आ‌ईला जा‌ऊन सांगे. मग आ‌ई त्याबद्दल त्याला आणखी काय-काय सांगत बसे. आ‌ईशी बोलताना त्याला एका नव्या जगात गेल्यासारखं वाटे.

परवाच आ‌ईने त्याला बाजारात नेलेलं तेव्हा त्याला आणखी कितीतरी भाज्यांची, फळांची नावं कळली. मिकनला ते एकदम आवडलेलं. कोहळा, अमरफळ, अननस, घेवडा हे शब्द त्याला भयंकर आवडले होते, इतके की, तो दिवसभर बंदुकीने ठो ठो गोळ्या मारल्यासारखा ते शब्द घोकत होता. आपल्याकडे अशा शब्दांचा खूप मोठा साठा असेल तर आपण लवकर मोठे हो‌ऊ शकू असं त्याला खूप वाटे. आणि तसंही, आ‌ईच्या "मोठा झालास की कर"च्या यादीतल्या गोष्टी वाढत होत्या, त्यामुळे त्याला लवकरात लवकर मोठं व्हायचं होतं. गोष्टीतली राजकन्या चेटकिणीच्या शापाने फायकसचं झाड हो‌ऊन त्याच्या हॉलमध्ये उभी होती तिला किस करून पुन्हा राजकन्या करायचं होतं. रोज सकाळी आंघोळीची रणधुमाळी सुरू व्हायच्या आधी तो त्या राजकन्येला तसं वचनही दे‌ऊन यायचा. आताही त्याने त्या झाडाकडे पाहात कंबरेतून किंचीत वाकत पुन्हा एकदा मान डोलावली. आ‌ई नाही तर नाही, मग आपला हा शोध बाबाला सांगूयात का असा विचार करत तो एका पायावरून दुस-या पायावर झुलत राहिला, पण मग त्याला मागच्या वेळी काय झालेलं ते आठवलं.

एके दिवशी तो चांदोबावर बसून फे-या मारत असताना चांदोबाचं एक चाक निखळून बाहेर आलं होतं. आ‌ईने खूप वेळ चाकाशी झटापट केली, पण तिला काय ते बसवता ये‌ईना. आ‌ईला येत नाही अशी पण एखादी गोष्ट आहे हे मिकनला तेव्हाच कळलेलं. मग आ‌ईने त्याला बाबाच्या खोलीत पाठवलं. बाबा त्याचा लॅपटॉप घे‌ऊन काहीतरी फटाफट लिहिण्यात गढला होता. मिकनने बाबाला हाक मारली पण ती काही बाबाच्या कानावर पोहोचलीच नाही. मग त्याने बाबाच्या हातावर टकटक केली, तेव्हा बाबा गाढ झोपेतून आचानक जागा झाल्यासारखा दचकला आणि त्याने मिकनकडे पाहिलं. त्यानंतरचे तीन चार सेकंद तो मिकनकडे अनोळखी नजरेने पाहत राहिला. मिकनला ते बिलकुल आवडलं नाही. "ए बाबा, मी मिकनेय" असं सांगण्याकरता मिकनने तोंड उघडलं, तितक्यात बाबाने त्याचा चहाचा रिकामा मग त्याच्या हातात दिला आणि तो पुन्हा कामात गढला. मिकनला खूप वा‌ईट वाटलेलं तेव्हा. आताही ते आठवताना त्याने ओठ बाहेर काढले आणि अचानकच त्याचे डोळे विस्फारले.

घरात आ‌ई नाही.

आज घरात आ‌ई नाही.

घरात आज आ‌ई नाही.

मिकनने अचानक "ये!" करत हात उडवले आणि आनंदात सवयीने आ‌ईला शोधायचा तसं आजही शोधलं. मग मान हलवत स्वत:लाच बोटाने दटावत "मिकन्, तू वेडा आहेस का, आ‌ई घरात नाही" म्हटलं. त्याला कसलातरी आनंद झाला होता खरा!

मग तो गंभीर झाला. त्याने हळूचकन जा‌ऊन बाबाच्या खोलीत नजर टाकली तर त्याला दिसलं की बाबा कपाट लावण्यात गुंतला होता. पुढची किमान १५ मिनीटं तरी बाबा लुडबूड करायला येणार नाही हे त्याने ताडलं आणि मग तो तयारीला लागला. त्याने सावधपणे पावलं टाकत टेबलाखालची पोकळी गाठली आणि हाताची दुर्बीण करत दारालगतच्या कोप-याकडे नजर टाकली.

गु-या शेपूट अंगाभोवती लपेटून मस्तपैकी झोपला होता.

मिकनला तशी फार कशाची भीती वाटायची नाही, पण या गु-याला तो खूप भ्यायचा. गूं गूं गूं आवाज करत, दाताड विचकटत तो सतत आपल्या मागावर आहे असे मिकनला सारखं वाटे. दिवसा तो बहुधा झोपलेलाच असायचा, पण रात्री आ‌ई त्याला त्याच्या झोपण्याच्या खोलीत आणून ठेवायची तेव्हा मिकनला दरदरून घाम फुटे. त्या गूं गूं आवाजातून तो आपल्याला "मिकोssन , मिsssकोsssन" सतत हाका मारतो आहे असे मिकनला वाटे. त्या आवाजाने त्याला गुंगी आल्यासारखी हो‌ई, आणि झोपही आपो‌आप ये‌ई, गु-याचा बंदोबस्त करायचा हे त्याने कधीपासूनच ठरवलं होतं, पण तशी संधी मिळत नव्हती. आज ती संधी आयतीच चालून आली होती.

मिकनने हाताची दुर्बीण तीनतीनदा रोखून गु-या झोपल्याची खात्री करून घेतली. आता आपल्या या मोहिमेच्या आड कोण्णीकोण्णी यायचं नाही असं पाहून मिकनने चांदोबाला हाय-फाय केलं आणि तो टेबलाखालच्या पोकळीतून बाहेर आला. त्याने इकडेतिकडे शोधून आपली इटुकली लाकडी तलवार पॅंटमध्ये खोचली, कपाटातला उशी्चा अभ्रा उपसून बाहेर काढला आणि मानेभोवती गुंडाळून पाठीवर केपसारखा सोडला. मग त्याने डोळ्यांवर मि. इन्क्रेडिबलचा मास्क लावला आणि दोन्ही मुठी कंबरेवर ठेवून सुपरमॅनची पोझ दिली. चांदोबाने न राहवून टाळ्या वाजवत मिकनला दाद दिली.  मग मिकन् हळूहळू, पावलांचा अजिबात आवाज हो‌ऊ न देता गु-याच्या दिशेने सरकू लागला. गु-या दोन हातांच्या अंतरावर आला तशी त्याने हळूचकन जा‌ऊन गु-याला मागून पकडलं. पण गु-या कसचा त्याच्या हातात मावतोय! मिकनचे दोन्ही हात त्याच्या बाजूंनाही पोहोचत नव्हते. शिवाय, मिकनने इतका खुला हल्ला चढवला तरी गु-या आपला गाढ झोपेतच होता. मग काय ब्र क्रावं? काय ब्र क्रावं? असा विचार करत मिकन्  थोडावेळ शांत उभा राहिला. मग त्याने पुन्हा टेबलाखालची पोकळी गाठली आणि चांदोबाशी थोडी सल्लामसलत केली. थोड्या वेळाने मिकन्  आत्मविश्वासाने पावलं टाकत आला आणि त्याने पुटकन जा‌ऊन दोन्ही हातांनी गु-याचं शेपूट पकडलं. गु-यामहाराजांना कोणती काळझोप लागलेली काय माहित!  इतकं हो‌ऊनही ते अजून ढिम्मच होते. मिकनने त्याला दरादरा ओढत न्यायला सुरूवात केली. अवघ्या तीन-सव्वा तीन फूट उंचीचा मिकन दात-ओठ खा‌ऊन गु-याला ओढत होता. शेवटी एकदाची ती वरात दारापर्यंत आली तशी मिकनने गु-याला दाराबाहेर ढकलून दिलं. पण इथे एक जबरदस्त घोटाळा झाला! गु-या पडला तर पडला, पण कितीतरी मोठठाला आवाज करत दाणकन जमिनीवर आपटला. त्या आवाजाने मिकनच्या कानठळ्या बसल्या आणि तो जागच्या जागी गारठला.

इतका मोठा आवाज कसला झाला म्हणून बाबा घाब-या घाब-या हॉलमध्ये आला आणि सताड उघड्या दारासमोर चाललेलं हे थरारनाट्य पाहून  त्याचा पुतळा झाला.

मिकन् थोड्याशा अस्वस्थपणे बाबाकडे पाहात होता आणि बाबा मिकनकडे. किती सेकंद, मिनीटं झाली माहित नाही, पण मग बाबा हळूह्ळू भानावर आला. मिकनने ओठ बाहेर काढलेले होते आणि उकीडवं बसून भेदरलेल्या डोळ्याने तो बाबाकडेच पाहात होता.  थोड्या वेळाने बाबाला पूर्ण भान आलं आणि तो शांतपणे बाहेर गेला. त्याने गु-याला उचललं आणि घरात आणून पुन्हा कोप-यात ठेवलं. बाबा काय करतोय हे? मिकनला न राहवून वाटलं. तेवढ्यात बाबाने मिकनला हाक मारली, "मिकन्  इथे ये" कुठे? तिथे त्या गु-यापाशी? हट! "मिकssन" बाबाने पुन्हा हाक मारली तशी मिकनला तिथे जाण्यावाचून गत्यंतर राहिलं नाही. तो अजून त्याच्यावर ओरडला नव्हता हेच नशीब होतं. मिकन् बाबापाशी गेला आणि गु-याकडे पाठ करून वर बाबाकडे पाहू लागला. बाबाने गु-याची शेपूट ओढली, भिंतीतल्या भोकात खुपसली आणि काय आश्चर्य! इतका वेळ झोपलेला गु-या पुन्हा गुरगुरायला लागला. मिकन भेदरून बाबाच्या पाठी लपला.

"मिकन्, याला काय म्हणतात माहितिये?"

"हो, गु-या"

"काय ते?"

"गुरगुरणारा राक्षस-गु-या"

"गुरगुरणारा राक्षस काय! छान, छान. पण मिकन्, याला म्हणतात ए‌अर प्युरिफायर. काय म्हणतात?"

मिकनच्या जिभेला गाठी पडलेल्या होत्या.

"हे मशीन आहे. ओव्हनसारखं, फ्रिजसारखं. ओव्हनचा आवाज येतो माहितिये ना, तसा तुझा हा गु-याही आवाज काढतो. ही त्याची वायर."

मिकन् काहीही न कळल्यासारखा गु-याची शेपूट हातात घेऊन उभ्या असलेल्या बाबाच्या तोंडाकडे पाहत आपला मख्ख उभा.

"हे बघ!"

बाबाने बटन बंद केलं तशी गु-याची गुरगुर बंद पडली आणि बटन चालू केलं तशी पुन्हा चालू झाली.

हैला! ही म्हणजे एक धमालच होती. मिकनची कळी खुलली.

त्यानंतर कितीतरी वेळ बाप-लेकाचं गु-याला चालू-बंद, चालू-बंद करणं आणि एकमेकांना टाळी देत हसणं सुरूच होतं.

"बाबा, आता ओव्हनचा आवाज ऐकूयात?"

"चलो, सुनेंगे."

"हा, सुनेंगे"

बाबासोबत पिक्चरवाल्यांसारखं हिंदी बोलताना मिकनला एकदम मोठं झाल्यासारखं वाटलं. बाबाचा हात धरून स्वयंपाकघराकडे जाताना मिकनने गु-याकडे वळून पाहिलं तशी गु-याने ’आपला हिशोब बाकी आहे, सोडणार नाही’ अशा अर्थाचा गुरगुराट केला, पण मिकनने उलट जीभ बाहेर काढून गु-याला वेडावून दाखवलं. मिकनला आता त्याची भीती वाटत नव्हती.

गु-याचा पाडाव कसा करायचा हे त्याला बरोब्बर समजलं होतं.

मग घड्याळबुवांनीही खुषीत येत आपलेली ताणलेली स्प्रिंग सैल केली आणि बाराचे टोल द्यायला सुरूवात केली.

--

याआधीचे: मिकन् 

2 comments:

मिलिंद कोलटकर said...

सुंदर! फारच छान!!

Shraddha Bhowad said...

हाय मिलिंद,

मिकनचं अाणखी एक शब्दचित्र आलं, पण इतक्या जुन्या पोस्टवरच्या कमेंटची पोच द्यायची राहिली.
Thanks! Keep reading and keep letting me know!

-श्रद्धा

 
Designed by Lena