उत्तररात्र-४

संध्याकाळचे सहा वाजलेले. सोसायटीत सगळीकडे दिवाळीचं वातावरण. पोरांच्या आरड्या-ओरड्याचे, फटाके फोडल्याचे, केपांचे अस्पष्ट आवाज येत आहेत. तो बाल्कनीतल्या कंदिलाकडे पाहात सोफ्यावर स्वस्थ पडला आहे. ती यायला अजून एक-दोन तास तरी अवकाश आहे.

दारावरची बेल वाजते. तो "आलो आलो" करत दार उघडायला धावतो, पाहातो तर काय, दारात ती.

:यो! आज लवकर?

:हो! बॉसला शेंडी लावून लवकर सटकले. तसंही काही काम नव्हतंच फार!

:मला वाटलं अजून काही तीन तास यायची नाहीस.

:हं

:पण, नेहमी चावीने दार उघडून आत येतेस. आज बेल वाजवलीस ती?

:हो! पण आज मला तुझ्या चेह-यावरचे एक्स्प्रेशन पाहायचे होते.

आपण आपल्याही नकळत आनंदाने तोंडभरुन हसतो आहोत हे त्याच्या लक्षात येतं, पण ते इतकं खरं आणि आतबाहेर निवळशंख आहे की ती देखील न राहवून त्याचा गालगुच्चा घेऊन आत जाते.

: (ती आतून) चल ना बाहेर जाऊ जेवायला. घरी काही करायचा कंटाळा आलाय.

:कुठं?

:कुठंही, पण घरी राहायला नको आज, प्लीज.

:ओके. काय खायची इच्छा आहे? लाईट जेवायचंय की पोटभरुन?

:लाईटच खाऊ. एक पिक्चर टाकू आणि मग घरी येताना आईस्क्रीम.

:साऊंड्स गुड!

:आलेच फ्रेश होऊन. तू पण हो ना तयार

:हो, होतो.,

(तो घुटमळतो आणि मनाचा हिय्या करुन म्हणतो..)

:बरं, ऐक ना, उद्या माझे मित्र येतायेत घरी. जेवायला.

आतला आतापर्यंत सुरु असलेला हेअर ड्रायरचा आवाज बंद होतो.. तो टेन्स होऊन भराभर बोलायला लागतो..

:शनिवारेय. अनायासे तुलाही सुट्टी आहे. मी बाहेरुन मागवेन खायला, तुला काही करायचं नाहीये, फक्त घरी असशील ना? त्यांना तुला भेटायचं आहे.

ती बाहेर येते तेव्हा ऑलरेडी हतोत्साह दिसते आहे.

:का?

:काय ते?

:मला का भेटायचं आहे त्यांना?

:मला काय माहित? पण ते कधीपासून मागे लागले होते आणि उद्या तुलाही सुट्टी आहे म्हणून मी म्हटलं..

:मी ज्या माणसांना ओळखतही नाही त्यांना मला भेटायला आणताना तुला एकवार मला विचारावंसं वाटलं नाही? माझी सुट्टी, माझे-आपल्या दोघांचे प्लॅन्स, याला तुझ्यालेखी काहीच महत्त्व नाही.

:तुला विचारलं तर तू नाही म्हणणार

:येस्स ऍंड फॉर अ गुड रीझन!

:हे बघ,,

:नाही, माझं ऐक! मी माझ्या फावल्या वेळात माझ्या, आपल्या आवडीच्या चार गोष्टी करायच्या सोडून चार अनोळखी माणसांना हाय, हेलो करावं, त्यांना एन्टरटेन करावं अशी अपेक्षा तू माझ्याकडून करणं हे खूप अनफेअर आहे.

:अनफेअर? इतकी अपेक्षा करण्याचा हक्कही नाही का मला?

:ही अपेक्षा तू का ठेवावीस असं वाटतं तुला?

:वी लिव्ह टूगेदर डॅम इट!

:येस, आय नो दॅट.. सो?

(तो अविश्वासाने तिच्याकडे पाहात राहातो)

:आय डोण्ट बिलीव्ह यू.

:गैरसमज नको. आपण बोलतोच आहोत तर पुन्हा एकदा सांगते, तुला, म्हणजे यू इन पर्सन, माझ्याकडून अपेक्षा ठेवण्याचा पूर्ण अधिकार आहे, पण व्हाया तू येणा-या कोणत्याही व्यक्तीला मी माझ्या आयुष्यात भस्सकन पाय ठेवू देणार नाही.

:यू आर मेकींग अ बिग डील. लाईक एव्हरीटाईम!

:ऍंड लाईक एव्हरीटाईम, यू आर गिव्हींग मी अ चान्स टू मेक वन.

:मग आपण दोघंच राहायचं का? एकटेच? कोणी येणं नको, जाणं नको, मित्र नको, कोणी नको..

:तू काय बोलतो आहेस? आपल्याला मित्र नाहीत का? ते इथं येत नाहीत का? केवढा मोठा गोतावळा आहे आपला?

:मित्र नाहीत पण इतर माणसं?

:का? त्या इतर माणसांनी का यायला हवंय?

:---

:तुला नेमकं काय प्रूव्ह करायचंय त्यांना इथे आणून? मला बळंच त्यांच्यासमोर उभं करुन?

:--

:बरं ती माणसं उद्या येणार, म्हणजे मी त्यांच्याशी चार शब्द हसून बोलावेत, त्यांची सरबराई करावी अशी अपेक्षा असेल ना तुझी?

:मी असं कुठे म्हटलं?

:मग मी काहीही न बोलता नुसती ठोंब्यासारखी बसून राहिले तर चालणारे तुला?

(तो गप्प)

:नाही, नाही चालणार तुला. जॉयची पार्टनर कशी फाटक्या तोंडाची, कजाग आहे हेच पाहायचं असतं तुझ्या कलीग्सना, आणि मला कधीकधी वाटतं की तुलाही तेच मिरवायचं असतं.  माझी मैत्रीण किती वेगळी आणि नामशेष होत चाललेल्या वर्गवारीतला प्राणी आहे, माझी मैत्रीण कशी कोणाला बोलण्यात कोणीही हार जाणार नाही हे दाखवलं म्हणजे तुझा आत्मा तृप्त!

:व्हॉट अ जोक!

:गुड! असं नाही ना? मग कॅन्सल करुन टाक! सांग, मला बाहेर जायला लागलं म्हणून..

:--

:काय झालं?

:--

(घसा खाकरत, थोडा घुटमळत)

:वेल, हे खरंय, की आयॅम टू प्राऊड टू हॅव यू, आणि कधीकधी मला ते माझ्याही नकळत मिरवावंसं वाटतं, आणि सिन्सियरली स्पीकींग, मला नाही वाटत की त्यात काही वाईट आहे म्हणून, फक्त त्यांना बोलावण्याआधी मी तुला विचारायला हवं होतं हे मी मान्य करतो.

(ती त्याच्याकडे एकटक पाहते आहे..)

:पण, उद्याचं जमव प्लीज, मी तुझ्या नावाचा इतका बिगुल वाजवतो आणि त्यात मी त्यांना हो म्हणून बसलोय. तू ऑफिसमधल्या फंक्शन्सनाही येत नाहीस, त्यामुळे त्यांना भेटता आलेलं नाही तुला. ती चांगली लोकं आहेत गं.. आता नाही सांगायचं बरं वाटत नाही.

(ती सुस्कारते, पण दुस-याच क्षणी त्याच्या खांद्यावर थोपटत म्हणते..)

:ठिकेय.. त्याने तुला बरं वाटणार असेल तर तसं..फक्त माझं एक काम कर..

(ती पर्समधून एक कागद काढून त्याच्या हातात ठेवते.)

:मी दोन दिवस सुट्टी म्हणजे सुट्टी म्हणून लॅपटॉपही ऑफिसमध्ये ठेवून आले, एव्हढं एक काम कर माझं. हे कॅन्सल कर.

:काये हे?

:वीकेण्ड गेटवे फॉर टू. ब-याच दिवसांनी माझी आणि तुझी सुट्टी जोडून आली म्हणून मी रिझर्व्हेशन केलं होतं. तिथं जाऊन पेमेण्टची कटकट नको म्हणून पूर्ण पेमेण्ट केलं होतं उद्या पहाटे निघून नऊ पर्यंत पोहोचलो असतो, त्यानंतर दोन दिवस तिथेच राहून सोमवारी सकाळी आलो असतो. पण ठिकेय, नंतर केव्हातरी जाऊ, काय?  दोन मिनीटांचं काम आहे, कर तितकं! किमान थोडातरी रिफण्ड मिळेल.

(तो हातातल्या कागदाकडे एकटक पाहातोआहे)

:ओये! काय विचार करतोयेस? तयारी कर. मी येते तयार होऊन.

(आणि ती आत निघून जाते..)

:काय करुयात? गाडी काढूयात की पायीच जाऊयात? सिनेप्लेक्सलाच पाहूयात ना पिक्चर?

तिची आतून बडबड सुरु आहे आणि तो अजूनही हातातल्या कागदाकडे पाहात चूपचाप उभा आहे.

नंतरच्या जागभरल्या उत्तररात्रीचे पडघम एव्हानाच वाजलेले आहेत.

--

उत्तररात्र-१ । उत्तररात्र-२ । उत्तररात्र-३