’न’गोष्ट.

गिरगावच्या चौपाटीवर निम्मीने त्याला ठार केलं.

’त्या’ने तिथे यायला नको होतं तिला,
निम्मीने तसं निक्षून सांगीतलं होतं.
पण ’तो’ आला
नको ये‌ऊ सांगितल्यावरही आला..
तिने पाय घालून त्याला पाण्यात पाडलं आणि पाण्याखाली दाबुन धरलं
तो पाण्यातल्या पाण्यात धडपडला, तिचे हात काढून टाकायचा प्रयत्न केला.
हळूहळू त्याची धडपड शांत होत गेली मग पूर्णच थंडावली
शर्टाचा फ़ुगवटा सावकाश आत जात राहिला
आणि तिने सुस्कारा सोडला..

--

निम्मीच्या आठवणींची सुरुवात जिथून होते
तिथपासून निम्मी आणि ’तो’ एकत्रच आहेत

शाळेच्या पहिल्या दिवशी तायडीने वापरलेली पुस्तकं
आ‌ईने हातात कोंबली
तेव्हा तिचे डबडबलेले डोळे फ़क्त ’त्या’लाच दिसले
’मी आहे ना!’ अशा अर्थाच्या आश्वासक नजरेने
मग पुढं बरीच वर्ष सावलीसारखी सोबत केली-
तायडीचे कपडे,
तायडीची खेळणी,
तायडीच्या यशाने जुनं होणारं निम्मीचं यश
या सगळ्या शिळेपणातून येणारया वांझोट्या संतापावर
तिने ’त्या’च्या जोडीने मार्ग शोधला तो-
पानांत सदैव पहिल्या पडणारया थालिपीठात,
वाढदिवसाला सर्वात पहिल्यांदा मिळणारया केकमध्ये,
ट्रेनमध्ये सदैव मिळणारया विंडो-सीटमध्ये,
लहान असल्याचं भांडवल करुन मिळणारया सर्वच गोष्टींमध्ये
तिने या सेकंडहॅंडेडनेसचं पुरेपूर उटटं काढलं
तायडीला सेकंडहॅंड नवरा मिळाला तर काय मजा ये‌ईल?
यावर तिनं ’त्या’च्याशी चवीने चर्चा केल्या.
’तो’ जास्त काही बोलत नसे. एखाददुसरा शब्द बस्स! सोक्षमोक्ष लावल्यासारखा.
"मी आहे!"-इति ’तो’

--

कधीकधी ती ’त्या’च्यामुळे डिफ़ा‌ईन होते असं तिला वाटे, तो तिच्यामुळे नाही.
पुढे त्याची जागा मिन्वाने घेतली
हळूहळ तो श्वासोच्छवासा इतका महत्वाचा झाला
ते कधीतरी व्हायचंच होतं
एखाद्याचं स्थान अबाधित राहिलच असा वायदा कोणी करुन शकत नाही
मात्र मिन्वाच्या समोर ’त्या’ने कधीच ये‌ऊ नये असं तिला फ़ार वाटायचं

पण ’त्या’च्या पासून किती काळ लपणार?
तो पेटून उठला
त्याने थयथयाट केला
त्याचे डोळे धगधगले
राग तर त्याला इतका आला की त्याच्यात मावणार नाही असं वाटायला लागलं
कधीही न भेटलेल्या मिन्वाबद्दलच्या द्वेषाने त्याचं मन पेटून उठलं.
निम्मीसमोर तो इतका दिमाखात कसा काय बसू शकतो?
मिन्वाला पार खाली खेचला पाहिजे, गर्तेत नेला पाहिजे.
इतका सारा द्वेष कुठून आला?
त्याच्या असण्याची इतकी ठळक जाणीव यापूर्वी कधीच झाली नव्हती.

तिथून जो तडा गेला तो गेलाच.

---

’तो’ कोण?
’तो’ ला नाव आहे, अर्थात!
नाव- ते ही चार लोकांनी भयमिश्रीत आदराने उच्चारावं असं
पण
’तो’ला निम्मी ’तो’च म्हणते
तृतीय पुरुषी एकवचनात- ’द गॉड’ सारखं
किंवा
व्होल्डेमॉर्टच्या ’यू नो हू’ सारखं
अगदी केव्हापासूनच

लोकं त्याचं नाव घेणं टाळतात
त्याला कोंडीत पकडायला बघतात
त्याच्याकडे बोटं दाखवून बोलतात
त्याचा दु:स्वास करतात

पण निम्मीने तसं कधी केलं नाही
त्याच्यामध्ये काही खोट काढण्यासारखं काही आहे असं वाटलं नाही

तो कायम तिच्याबरोबर होता, कोणीही त्यांच्यामध्ये आलं नाही, तिने कधी ये‌ऊ दिलं नाही

---

बाय हुक ऑर क्रूक
जे हवं ते मिळवायचंच
मग ते कुठल्याही मार्गाने- प्रसंगी नैतिकता वगैरे चिल्लर गोष्टींना धाब्यावर बसवून
हा त्याचा मोटो इत्यादी
त्यासाठी वाटेल तितक्या हीन पातळीला जायची तयारी.

निम्मी ठरवते," तो म्हणतो त्याच्या बरोब्बर उलटं करायचं"
लहानपणापासूनचे जीवाभावाचे दोस्त ते, ’त्या’च्यापासून कसं काय लपणार हे?
’तो’ म्हणाला, "असं काय! मी जे करवून घ्यायचंय मी त्याच्या नेमकं उलट सांगेन"

’तो’ नको म्हणाला मग सिगरेट ओढायचीच
कुठेतरी खोल खोल आत कण्हणारया "नको, नको"ला हाड! करुन
मग दारु
मग मारिजु‌आना
मग सेक्स
अध:पतनाची डिग्री वाढतच गेली
आपण काय करुन बसलोय
हे कोण्या एका सकाळी निम्मीला लख्ख जाणवलं
टॉम रिडल ने वापर करुन घेतलेल्या जिनीसारखं

--

’तो’ निम्मीचा क्रायसिस मधला फ़्रेंड, फ़िलॉसॉफ़र आणि गा‌ईड होता
जास्तच टॅवटॅव करणारी मैत्रिण असो
तिच्यावर गेम करु पाहणारा मित्र असू देत
निम्मीने ’त्या’च्या साथीने त्यांना पार गर्तेत नेलं होतं.
’त्या’ला तो प्रचंड महाभयंकर विजय मिळवल्यासारखं वाटायचं
’त्या’च्या डोळ्यांतली ती लाल चमक बघितल्याचे निम्मी शपथेवर सांगते.

---

वेदना अट्ळ असते, ती भोगणं ऑप्शनल असतं.
मग निम्मीने ’त्या’ला संपवायचंच ठरवलं

पण कसं क सं क सं?

--

निम्मीचा मेंदू जर आता खोलून पाहिला तर त्यातल्या प्रोग्राम्स मध्ये
व्हा‌ईल, ईफ़ चे लूप अनट्रू झाले की ’त्या’च्या स्ट्रॅटेजीसना सेट केलेत
तिच्या मेंदूतली नेमकी कोणती पेशी ’त्या ’च्या भजनी लागली होती
हे पुढे मागे कधीतरी संशोधनातून कळेलच

---

’तो’ जरा विचित्रच होता
वयाच्या मानाने केव्हढातरी प्रौढ, गंभीर

रडण्याचे विविध प्रकार असतात.
एकात चेहरा मख्ख कोरा असतो आणि पाट उघडल्यासारखे अश्रू घळाघळा वाहत असतात. तळहातावरुन सुरी अल्लाद फ़िरवल्यावर त्या उघडलेल्या जखमेतून रक्त वाहायला लागेल तसं.
आणि दुसरयात दात गच्च आवळून, ओठांवर दात रोवून, तोंडावर मूठ, पोटावर हात दाबून हमसून हमसून रडणे. शरीराचा स्वल्पविराम हो‌ईतो.
दोन महिन्यांमागे एकदा ती अशी रडली होती तेव्हा तिच्या डोळ्याभोवती अशी काळी वर्तुळं तयार झाली होती, डाग दिल्यासारखी. पुढे काहि दिवसांनी त्यात तडेदेखील गेले होते
पण आठवणीला खेचत कितीही मागे नेलं तरी ’ तो  रडल्याचं आठवत नाही
’त्या ’ला रडणं ठा‌ऊक नाही.
’त्या ’ला झोपेचा त्रास होता वाटतं
कारण निम्मीला आठवतंय तेव्हापासूनच
’त्या’च्या डोळ्यांखाली सदैव काळी वर्तुळंच पाहिलीत
आणि पांडवाच्या मूर्तीवर टोचून बसवल्यासारखे कवड्यांसारखे डोळे.
आपल्या‌आपल्यातच रहायचा ’तो’
निम्मीला खात्री होती त्यामागचं कारण
त्याची शिंगं असावीत
हो! त्याला डोक्यावर जाणवतील अशी दोन टेंगळं होती
ला‌ईटस गेले की मेणबत्त्यांच्या प्रकाशात सावल्या नाचताना
अगदी अगदी स्पष्ट दिसायची
त्यावेळी निम्मीला ’ओनिडा’आठवायचा
हरणटोळासारखा हिरवागार
शेपटीचा बाण फ़लकारणारा
लहाणपणी निम्मी ’ओनिडा’ला भ्यायची
ती भीती आता‌आतापर्यंत गच्च बसलेली मनात
"तुला आहे का रे असं शेपूट?" असं तिने त्याला अर्थातच विचारलं नाही
तो ’हो’ म्हणाला असता तर तिला भीती वाटली असती का?
’तो’ हो म्हणाला असता का?
?

---

काळ पुढे पुढे निघून जात होता आणि त्या काळातील तिच्या आणि ’त्या ’च्या जागा रिकाम्या राहून जातहोत्या

---

सुस्कारा तर सुटला-
कुणास ठा‌ऊक तिला सुटल्यासारखं वाटलं नाही
किनारयावर परतली तर ’तो ’ तिथेच होता
वाळूवर खुरमांडी घालून, वाळूवर रेघोट्या मारत
तिचं नाव गिरवत-
तिला आश्चर्य वाटलं नाही,
अगदी थोडंसुद्धा नाही
तो होता
तो आहे
तो जोवर असेल तोपर्यंत तो असणारच होता
आणि  तिला ते पक्कं ठा‌ऊक होतं..अगदी आतातून
तो म्हणजे एक सततची भावना होती
ती आज थांबवली आणि उद्या सुरु केली असं होत नाही

मग ती त्याच्याशेजारी वाळूत बसली आणि तिचं नाव गिरवू लागली
भरतीला अजून खूप अवकाश होता-
नाव पुसलं जायलाही!

पलभर में सब कुछ बदल गया

और कुछ भी नहीं बदला

जो बदला था वो तो गुजर गया

जगण्यातून एक गोष्ट तयार हो्ते
आणि
कुणाच्या वाट्याचं, कुणाच्या वतीने, कुणाच्या मर्जीने
म्हणजेच
न जगतानाची अशी ’न’गोष्ट!!