रोज संध्याकाळ होताना..

क्लॉद इस्तेबान.

फ़्रेंच कवी आणि निबंधकार. म्हणजे ७०% निबंधकार आणि ३०% कवी.

कवी म्हणून अगदीच आडूमाडू नाही पण तरीही बरयाच जणांना माहीत नसलेला.

’फ़्रेंच पोएट्स’ अशी क्वेरी टाकली की गूगलचं सर्च इंजिनसुद्धा याचं नाव घ्यायला नकार देते इतका अविख्यात.

आतापर्यंत झॅक प्रीव्हेरच्या साध्यासुध्या, अर्थप्रवाही कवितांच्या अंमलाखालून मला कोणी बाहेर काढेल याची शक्यता दिसत नव्हती. पण काल क्लॉदची ही कविता वाचली आणि गर्र-गर्र झालं.

Ce sera le soir (रोज संध्याकाळ होताना..)

-क्लॉद इस्तेबान

स सेरा ल स्वार

ला मेम अर

द्यु स्वार

ले कॉलोंब

कॉमोसेरॉ आ स पोझे स्युर ले ब्रॉशेझ

संध्याकाळ होतेय,

रोजच्यासारखीच.

रोजच्याच वेळी

पक्षी येतायेत, झाडांवर बसतायेत,

रोजच्यासारखेच.

केल्क दिरा कॉम्म

लेर्ब ए ऑत

अलॉ नू अस्वार

रकॉंता नू पूर पासे ल तॉंप

यून इस्तवार अ प फ़ॉल्ल,

सेल द्यु रवा

की क्र्वाये तू सव्हार ए

क पेर्दी तू.

कोणीतरी म्हणतं,

"अरेच्चा! हे गवत बघ किती वाढलंय!"

"चल! इथेच बसूयात, आम्हाला नेहमीपेक्षा वेगळी अशी गोष्ट सांग पाहू!"

मी ही वेळ घालवायला

एका राजाची गोष्ट सांगते,

ज्याला सगळं माहीत होतें, सगळं येत होतं.

पण ज्याने सगळं गमावलं.

केल्क दिरा,

सँ ए फ़िनी

दे फ़ाब्ल त्रिस्त,

उब्लिऑ ले

क~म ल सोलेल

स कूश लॉंतमॉ

कोणीतरी म्हणतं,

बस्स झाल्या या बोधकथा,

दु:खाबरोबरच संपणारया.

चल सोड,

मावळतीच्या सूर्यासारखंच, आजचं

सग्गळं सग्गळं विसरून जाऊयात..

(मग दुसरया दिवशी

पुन्हा एकदा

रोजच्यासारखीच

संध्याकाळ होईल.

रोजच्याच वेळी

पक्षी येतील, झाडावर बसतील

रोजच्यासारखे.

.

.

.

)

--

कवितेला ’संध्याकाळच्या शेवटी’ असं नाव मुक्रर केलं होतं. पण नंतर ’शेवट’ हा शब्द एकदम गिळगिळीत वाटायला लागला.

शेवट- चिवट, त्रिवट.. छे! कुठल्याही स्वाभिमानी शब्दाशी याचं यमकसुद्धा जुळत नाही.

त्यामुळे या शब्दाला स्वत:च काही व्यक्तिमत्व नाही, जोरकसपणा नाही असं डोक्यात घेऊन शेवटी ’रोज संध्याकाळ होताना..’ हे नाव धारण करून कविता संपन्न जाहली.