डेक्कन एक्स्प्रेसमधली ’बंबी’..!

’बंबी’..
ती म्हणजे एक सुरस अशी कथा होती..
आईवेगळ्या ’बंबी’ हरणाच्या कथेवरून तिच्या पप्पाने तिला हे नाव दिले होते...ती पण आईवेगळी होती म्हणून..
पप्पाने हाक मारली की बळंच हरणासारख्या दुडक्या मारत जायचा उद्योग तिने अगदी २०व्या वर्षापर्यंत अव्याहत चालू ठेवला होता..
पप्पा तिला मयंककडे देऊन आईला भेटायला निघून गेला..
दुडक्या उडया मारणं संपलं पण वारा प्यायलेल्या वासरागत हुंदडणं अजून सुरू होतं..
आज ती मयंकबरोबर मुंबईला जाणार होती..
सकाळी सकाळी तिच्याकडे टक्क डोळे उघडून बघणारया फ़ुलांना हॅलो करत ती पोर्चमध्ये आली..
बर्गंडी रंगाच्या होंडा सिटीवरून तिने हळूवार हात फ़िरवला..
ही शेड मिळेपर्य़न्त बंबीने मयूला त्राही भगवान करून सोडले होते..
एकतर मयंक घेणार होता स्कॉर्पियो..
"ट्रक घे त्यापेक्षा...काय ते धूड????अरे..टूरीस्ट कंपनी खोलणार आहेस का??गाडी कशी असावी??कमनीय..घाटदार..."
आणि दुसरया दिवशी पोर्चमध्ये होंडा सिटी उभी...
”शी...काळा रंग???"
"मग??"मयंक एकदम धसकला..
बंबी आता फ़ॉर शुअर गाडीवर इंद्रधनुष्य चितारून मागणार इतपत त्याने मनाची तयारी करून घेतली..
"मला बर्गंडी रंग दे लावून गाडीला"
"बसलाय माझा नाना..बर्गंडी रंग लावून द्यायला...तुझं काहीतरी तर्कटच असतं हा बंबी..."
"तू तर शोधायच्या आधीच हाय खालीस मयू??"
रात्रभर डोक्याशी भुणभुण लावून घेण्यापेक्षा मयूने शरणचिठ्ठी दिली आणि दुसरया दिवशी बंबी आणि गाडी दोघांना डिझायनर कडे नेऊन सोडले..
मग तो रंग मिळेपर्यन्त बंबीने डिझायनरचे डोके खाल्ले होते...
अशी सुरस पार्श्वभूमी असणारी ही होंडा सिटी बंबीला मनापासून प्रिय होती...
बेसिकली मयंककडून ह्ट्ट करून घेतलेली कुठलीही गोष्ट तिला सारखीच प्रिय होती..
बंबी काचेला नाक लावून बाहेर बघत असते..
मखमली रस्ते, त्यावरून सुळ्ळकन पळणारी मोटार, आजूबाजूला दाट झाडी...बंबीला टाळ्या पिटाव्याशा वाटत होत्या..पण मयंकला दात काढायला कारण मिळालं असतं उगीच!
"हुं.." नाकाचा शेंडा उडवत ती उगीचच फ़णकारली..
"मयंक....गाडीच्या टपावर बसून प्रवास करायला काय मज्जा येईल ना?"
"मला एक गोष्ट सांग बंबी...इतक्या भन्नाट कल्पना तुला येतात कुठून??...च्यायला तुला बघून मला जाम कॉंप्लेक्स येतो.."
"मागच्या वेळी तुला डिक्कीत बसून प्रवास करायचा होता...तू केलास पण.. i just shudder to think whether i would have done the same if i felt so..एक्स्प्रेस हाय-वे वर त्या दिवशी सगळ्यांना फ़ुकट करमणूक मिळाली..तू खरंच मॅडचॅप आहेस गं...गप्प बस इकडे"
"बरं..टपावर बसून प्रवास करायचा नाही इज एक्वल टू टपरीवर चहा प्यायचा नाही इज एक्वल टू गाडीला मागे टाकल्यावर त्यांना ट्वीक ट्वीक करायचे नाही इज इक्वल टू.."
बंबीने बे कं बे च्या आवेशात म्हणायला सुरुवात केली..
"पाठांतर चांगलंय तुझं.."
एकमेकांवर हसत, मजेत ती दोघं चालली होती..
"मयू...डायलॉग मारू??"
"मारा...मी नाही बोललो तर मुकाट बसशील तर ती तू कसली...बोला.."
"ही ही...मरण यावं ते असंच...ही ही...बर्गंडी रंगाच्या होंडा सिटीत बसलेल्या मयंक नावाच्या सर्वात भित्र्या प्राण्याच्या बाजूला बसून यावं...ही ही ही"
आणि जीभ बाहेर काढून मेल्याचं नाटक करत ती मागे सीटवर रेलली...
"बास्स...भावना व्यवस्थित पोहोचल्या..उठा आता"
पण बंबी उठत नाही..
"बंबी...चेष्टा पुरे...उठ..!"
.
.
.
.
.
.
’अगं ए..उठ...कल्याण येतंय!"
अंगावर कोणीतरी वस्सकन ओरडले तेव्हा तिला जाग आली..
तापट चेहरा, लालबुंद डोळे...
"अरे मयू..तुला काय झालं??"ती अर्धवट झोपेत विचारती झाली..
"चला आता..नाटकं पुरेत...वैतागवाडी नुसती"
आणि बघता बघता तिला ओळख पटली...अरे..हे तर आपले अर्धांग!
डेक्कन एक्स्प्रेसचा कलकलाट..जड बॅगने भरून आलेले खांदे...सगळ्यांच्या घामाचा दर्प हवेत पसरलेला..अर्ध शर्ट आत,बनियन बाहेर डोकावतोय अशा अवतारातला साक्षात नवरा समोर..
ती लख्ख जागी झाली..
बंबी आणि मयूला "सी यू नेक्स्ट टाईम" म्हणत अलवार तिने मनाच्या सांदीकपारीत बंदीस्त केलं..
पटकन विटक्या साडीचा पदर खोचला..भरभरीत केसांचा बुचडा बांधला आणि किरकिरणारया पोराला कडेवर घेतले..
आणि तोंडभर हसून म्हणाली..."चला.."
बाजूला सिग्नल लागलेल्या डेक्कन क्वीनला ट्वीक ट्वीक करायचा मोह गिळून डेक्कन एक्स्प्रेसमधली बंबी गर्दीतून वाट काढू लागली..